شعری که جای فکر کردن دارد

چون مِی ، نخوری طعنه مزن مستان را

بنیاد مکن تو حیله دستان را

تو غرّه بدان مشو که مِی ، مینخوری

صد لقمه خوری که می غلام است آن را

کعبه گر میروی حاجی شوی

کعبه دل را زیارت کن تا ناجی شوی